Pustość.

Dnieje. Tęsknie. 

Zmierzcha. Tęsknie. 

Skowyt ogarniętych żałością psów.

A Ty.

Zdrap mnie ze ścian.Albo zostaw. Tylko w ramę opraw.

czy w ogóle uwierzysz?

Zobaczysz w moich oczach

coś więcej

pomiędzy

stąpam cicho po skutymi lodem chodnikami

i, chociaż nie chcę, myślę o Tobie

nocami

szukasz ukojenia

w martwych wyrazach kart przeszłości

okurzonych spojrzeń, ulotnych myśli

najmniejszych pragnień spełnienia brak

kilkunastogodzinne opóźnienie

świszcze w duszy zimny wiatr, szasta organami i serce potargał

dudni deszcz rzewnych łez

Ocal mnie.

Urojone przestrzenie między nami.Wyciągnij mnie z tej głębi bezsensu. Odnajdź mnie w ciemności. Wyciągnij ramiona z drżącymi dłońmi. Łamiącym się głosem powiedz, że mi pomożesz. Zimnymi wargami wyszepcz swoje obawy. Rozkołysz, rozkołysz mnie.

Odeszła.

Odeszła moja Samotność. Bez pożegnania. Nie zostawiła listu magnesem przypiętego na lodówce. Żadnych ostatnich słonych kropel. Ciemność też ze sobą zabrała. Odeszła. Zabrała swoje bagaże. Zabrała smutek.

Wiatrem śpiewała, ze już nie powróci.

żegnaj, mój przyjacielu

Zapomniałam o rocznicy Twego wybuchu, opiłki Twego ciała w moim sercu na dnie, gdzieś głęboko zakopana nadzieja,10 kroków na wschód od starej brzozy, pamiętasz, chłopcze w czerwonych ogrodniczkach? Pamięyasz ziemię pod  paznokciami, pamiętasz skowronki w dłoni? Zbyt mgliste byś mógł sobie przypomnieć. Zbyt odległe, blade, wypalone.

przyciąganie ciał

Chciałam dotrzec

oddalasz się

i bledniesz

nawet

ciemnosc nas nie ogarnie

chcę

Twoim pragnieniem być.

wstydem okryty

zapisany ostatni dźwięk na korze samotnej brzozy

Zachowaj mnie.

Zatrzymaj mnie dla siebie. Tańcz miedzy kroplami rosy. W pudełku po pudrowych cukierkach mnie schowaj.

Drżysz

Spojrzysz. Drżymy oboje.

tutaj

zostańmy tutaj

a co z resztą?

resztę niech zmyje deszcz

nocą...

to nocą odkrywamy to co niewidoczne dotychczas było

w karmazynowej próżni, w otchłani opadamy

na płatki krwistych róż

sama,sama,sama

Płaczemy do księżyca, resztki jego pyłu zdobi Twoje włosy, Twoje rzęsy.
/dziękuję za obserwacje i komentarze/

kiedy zapominam

nigdy nie rozstaniemy się z dłonią po drugiej stronie lustra

cisza nie ma końca, czas zastygł na zegarach

Baczyński-Pragnienia

Co dzień kochając cię płaczę,
tęsknię za tobą -- patrząc,
oczy mi popieleją,
wiedzą, że nie zobaczą.

A z ciebie gorycz płynie
jak w niebo dym spokojny,
dzień jak liść kruchy się zwinie
i ptak, co w śpiew niezbrojny.

Przysiadają na mnie modlitwy
przelotne, ach, przelotne.
Elementarne bitwy,
trwożne, samotne.

Uczę się ciała na pamięć
i umiem. Widać dusza
jest jeszcze, która kłamie,
a we mnie śmierć porusza.

Po snów kipieli ciemne)
szukam cię, tak się spalam,
ręce mi nadaremne
jak ptak, co gniazdo kala.

I może by w milczeniu
i w cierpieniu by może,
cóż, kiedy nocy grożę,
niedowidzeniu.

I takim ci ja hardy
jak ręce, co rycerzom
przypinają kokardy,
w których siłę nie wierzą.

I takim ci ja mocarz,
że kiedy słów nie trzeba,
nie umiem stworzyć nieba
miłością w oczach. 

My

Ja tak prosto w twarz kłamię Cię każdego dnia. Ale Ty mnie dobrze znasz. Wszystko o mnie wiesz. Wiem, wybaczysz mi, ze wszystko przez mnie.

Twoje spojrzenie

Twoja twarz, Twój dotyk. Ty.

wciąż kołaczę

Czy otworzysz mi?

koktajlowe

nareszcie jesteśmy w domu

zastanawiam się czy dalej prowadzić bloga

być

jestem samotna jak to drzewo w polach zbóż samotna jestem

w czterech ścianach pustych i milczących jestem